Categorie: Organisatie

Bron : www.sap-rood.org België, 2021-10-01 16:00:14 , SAP anti-kapitalisten [ad_1] In 2020 vertaal ik een eerste gedicht van Adrienne Rich, End of an Era︎, ik leid het in met een citaat waaruit blijkt dat we hier te maken hebben met een behoorlijk linkse dame. 'Ik kom uit een land dat al veertig jaar vastzit in de diepvries van de geschiedenis. Iedere burger die vandaag de dag in de Verenigde Staten woont, is doordrenkt van de retoriek van de Koude Oorlog, de verschrikkingen van het communisme, het verraad van het socialisme, de waarschuwing dat iedere collectieve herstructurering van de samenleving het einde betekent van de persoonlijke vrijheid. En ja, er zijn verschrikkingen en verraad geweest die openlijk verzet verdienen. Maar we worden niet uitgenodigd om stil te staan bij de massamoorden van het stalinisme, de verschrikkingen van de Russische contrarevolutie, afgezet tegen de massamoorden van de blanke suprematie. We worden niet aangespoord om hier te helpen een menselijker samenleving te creëren als antwoord op wat ons geleerd is te haten en te vrezen. Het discours zelf is op dit niveau bevroren (in "Notes toward a Politics of Location." Mijn vertaling.) Ik wil er meer over weten en een ander gedicht vertalen, What Kind Of Times Are These. Wat me leert dat Adrienne Rich︎echt goede gedichten schrijft. Merkwaardig, want 't is politieke poëzie. En heet het niet dat politiek de lyrische kwaliteiten van een gedicht ondermijnt? Niet zo bij Adrienne Rich. Omdat ik wil weten hoe zij het doet, herlees ik mijn vertaling van What Times Are These?, plaats hem onderaan dit stuk, en onderwerp hem aan een indringende blik. In de eerste regels doet ze iets dat het hele gedicht zal bepalen, ze brengt politiek naar de natuur. Er is een plek tussen twee rijen bomen waar het gras omhoog groeit / en de oude revolutionaire weg in schaduwen uiteenvalt / bij een gemeenschapscentrum, verlaten door hen die vervolgd werden / en in die schaduwen verdwenen Zo ontstaat als het ware een pastoraal gedicht, licht verteerbaar, een gedicht over de natuur dat bij iedereen in de smaak valt. Vrees niet, zegt de dichter aan de ene kant, we hebben het over bomen, aan de andere kant gaan de pastorale openingszinnen tegelijkertijd over de nasleep van een mislukte revolutie. De revolutionairen werden vervolgd, waarna ze 'verdwenen'. Wat mij, oud Trotskist, onmiddellijk doet denken aan de Sovjet-Unie en het lot van de linkse oppositie. Maar Rich roept me onmiddellijk tot de orde: dit is geen Russisch gedicht, dit is nergens anders dan hier, / ons land dat dichter bij zijn eigen waarheid en angst komt, / zijn eigen manieren om mensen te laten verdwijnen. Vervolgens ontwijkt ze meesterlijk de val waarin zoveel politieke poëzie trapt. Ze weigert expliciet de kwesties te benoemen: Ik zal u niet zeggen waar de plaats is. Maar de goede vertolker weet wat/wie ze bedoelt met: Ik weet al wie het zal kopen, verkopen, laten verdwijnen. Het slot van het gedicht bevestigt mijn vermoeden. Doordat ze erin slaagt politiek... Read more